30 en een beetje

“Hé Marcel, weer een 30 km duurloopje? voor welke marathon ga je?”

42km. Rare afstand. Tuurlijk, ik ken ze, u kent ze, hardlopers op social media en blogs, diegenen die een 40 plusser (en vaak meer) eruit poepen alsof…

Da ’s natuurlijk niet helemaal waar. Die hardlopers hebben daar doorgaans hard voor getraind, leven voor de sport, doen niet moeilijk bij een buitje of windkracht 10 en zijn (blijven) blessurevrij, al of niet vergezeld door de voor hun bewezen voeding en trainingsadviezen.

30 km

Inspiratie. Ik word daar doorgaans rete enthousiast van, lees de tweets, volg blogs, wordt geïnspireerd en daag mijzelf juist daardoor uit. De twitter, facebooks en instagram posts geven mij een extra boost om dat extra tandje bij te zetten. Niet dat ik zonder die social media niet zou blijven lopen, maar toch, het geeft mij de drive of die enkele keer de schop onder m’n hol om net even wat meer te doen. Maar soms ook om net iets meer te doen dan handig (verstandig) is. Inmiddels redelijk ervaren met blessure geneuzel dus; count your blessings, niet overdrijven, iets met je grens kennen en respecteren. Van 30 naar 42 is niet zomaar 12 km meer. Althans voor mij niet. Een 3 uur duurloop is (vooralsnog) de verstandige grens. Geen comfort zone, want die moet je af en toe verlaten, maar een prima afstand waarna ik de rest van de dag ook nog iets kan doen en niet als een schuimpje op de bank lig.

Marcel de Groot

Duurlopen dus. Helemaal Remy in m’n eentje langs de IJssel of door de polder. Heerlijk. Geen gebep om me heen en de kop leeg. Bij mij werkt en helpt het. Trainingsschema’s van maximaal 14 km om vervolgens een marathon te kunnen (uit)lopen, tja dat kan misschien ook en wanneer dat je doel is moet je dat ook vooral niet laten, maar ik geniet juist meer van die rustige 30 dan van een snelle 10. Zo liep ik deze week weer een nieuw rondje van ongeveer 3 uur met de bedoeling om na 20 km een snelle pitststop te maken langs de voordeur (banaantje, slok water) en dan die resterende 10 om de wijk af te ronden. Handig, geen gezeul met vocht en snacks onderweg maar gewoon de catering aan huis. Ach, de benen sputterden na die pitstop wat tegen, kwamen niet echt meer in hun hum, maar ik liep op strak getimed tempo de wijk uit. Ademhaling na 2 uur nog steeds netjes 4 om 3 en pasritme op 180. Pien in de peut’n, dat mag, maar de motor dieselde mooi door. “Zou ik vandaag gewoon wat verder…” De dijk weer op, bekend stukkie vals plat omhoog maar dit voelde als een berg. “Omkeren…”!  fluisterde iets in m’n linker oor, “doorlopen…”! hoorde ik rechts. De knieën neigden toch wel naar links en ik besloot dat dat maar het verstandigste was. Heel blijven. Linksom maakt 30 km en is weer een dikke prima voor vandaag. Met tot nu toe 18 halve marathons en 7 30-plussers dit jaar prijs ik mijzelf gelukkig en mag ik niet klagen want blessurevrij. Thuis staat de verwarming aan en het bier koud. Na een frisse douche en met een Belgische hersteldrank voor m’n neus lees ik de verslagen van anderen. Donders spierpijn, dat heurt, maar hé, de boel wel heel.

Duurlopen; niet als training voor de volgende marathon, maar gewoon omdat het lekker is. Dat kan natuurlijk ook.
Next!

 

 

Permanente koppeling naar dit artikel: https://marceldegroot.eu/30-en-een-beetje/