Terug naar Gitarist

A Farewell to the King.

Neil Peart. 12 September 1952 – 7 Januari 2020

Vrijdagavond 10 januari, laat en moe. Ik scroll nog even snel m’n twitter timeline, scan de korte berichtjes, nog nieuws? Een van de redenen dat ik twitter graag gebruik is de beperking van het te gebruiken tekens waardoor je snel kan beoordelen of iets interessant is, geen lang geneuzel maar kort en bondig. Plots zie ik het bekende rode logo van mijn muzikale helden en zie direct in een oogopslag de tekst:

BAM! Klaarwakker! Neil Peart? Overleden? Dit kan niet waar zijn. Maar dit is het officiële account. Ik check Instagram er daar staat hetzelfde bericht. De andere nieuwssites volgen snel en mijn timeline blijft zich in rap tempo vullen. Ik lees nog een uur verbijsterd met tranen door alle reacties op de socials, wil ook een reactie delen maar kom niet verder dan het reageren met een emoticon. Ik sluit maar af. Maar ik kan mezelf niet afsluiten. Ik slaap slecht en word vroeg en brak wakker. Dit grijpt me meer aan dan ik had kunnen voorzien. Maar waarom dan?

Dagelijks overlijden er bekende(re) mensen. Doodgaan hoort nu eenmaal bij het leven. Maar waarom raakt dit mij nu meer dan anders. En met anders bedoel ik niet familie of vrienden, dat verdriet ken ik en is niet te vergelijken. Dit gaat over iemand die ik niet persoonlijk ken, op ruime afstand bij meerdere concerten heb gezien, maar die ik al wel vanaf mijn 14e jaar volg als lid van de beste rockband ter wereld.

Neil Peart was samen met Alex Lifeson en Geddy Lee de legendarische rockband Rush. Hij wordt wereldwijd geroemd om zijn briljante en innovatieve drumstijl. Niet altijd die vierkwartsmaat. Geen kop-staart-eind- en klaar nummers. Geen standaard couplet-refrein-couplet-refrein-brug-refrein, maar complexe arrangementen vol met fills en syncopen. Dat maakte de muziek van Rush naast bas en gitaar juist zo bijzonder. Een driemansband waarbij vrijwel geen enkele compositie een vaste maatsoort heeft. Nummers waarbij je als vanzelf in het luchtledige gaat meedrummen. En ook bij concerten zag je talloze fans ‘airdrumming’ met de handen in de lucht. Tom Sawyer was zo’n nummer. Een heel andere concert-beleving dan nu met je mobieltje suf omhoog. En waarbij drumsolo’s tijdens een concert vaak een “ik ga ff bier halen”… moment zijn, was dit bij Neil een “ff niet storen!…” moment. Uniek.

Daarnaast was hij ook de tekstschrijver. Hij schreef vrijwel alle lyrics bij de muziek van Rush en die gaan ergens over. En dan niet “ik hou van jou en blijf je trouw” want dat hoor je elders wel. Geen zinnetjes op rijm, maar pure poëzie, intellectueel en filosofisch. Teksten die je op de albumhoes meelas en uiteindelijk uit je hoofd meezong. Een muzikant die ook liever privé uit de spotlights bleef. Limelight bijvoorbeeld is een prachtig voorbeeld over zijn worsteling hoe om te gaan met fans en bekendheid: “I can’t pretend a stranger is a long-awaited friend”. En hij schreef talloze goed verkopende boeken. Boeken waarin hij ook schreef over het grote verlies binnen een jaar van zijn dochter door een verkeersongeluk en zijn vrouw aan kanker.

Rush bleef al die jaren en blijft mijn All-time Favorite. ‘The Soundtrack Of My Life’ zoals dat nu eenmaal lekkerder bekt in het Engels. Vrijwel elk jaar een nieuw album. Herinneringen uit het leven gekoppeld aan het jaar van een albumuitgave. Nummers met teksten van Neil die de tijdgeest en maatschappelijke thema’s van de jaren spot-on duidde. Meerdere malen live mogen aanschouwen. Geddy Lee ontmoet en gesproken bij een signeersessie. En Alex Lifeson is een van mijn eerste gitaarhelden. En omdat ik vanaf mijn 14e alles probeerde na te spelen daardoor waarschijnlijk ook mijn grootste invloed als gitarist. Van de eerste LP ‘Rush” uit 1974 en na mijn eerste kennismaking in 1980, ‘Permanent Waves’ alle albums daarna, staan ze in de woonkamer. In mijn eerste bandje speelden we The Trees, The Spirit of Radio en deden we verwoede pogingen om Xanadu en meesterwerk La Villa Strangiato te benaderen. Klonk niet als Rush maar wat een plezier hadden we.

In 2013 zag ik ze voor het laatst live. Rush besloot in 2015 niet meer te touren en gaf dat jaar het afscheidsconcert. Dik 40 jaar inspanning bij het drummen dwong Neil Peart fysiek tot stoppen, zo werd gemeld. De hoop bleef een beetje leven, want wellicht kwam er ooit een reünie of korte tour, laat staan een nieuw album.

Pas nu weten we wat zijn naasten al drie jaar wisten. Hij overleed 7 januari aan een hersentumor.

Rush zal nooit meer optreden. Wat overblijft is 40 jaar prachtige muziek.

Farewell to the King, leaving behind a legacy

Permanente koppeling naar dit artikel: https://marceldegroot.eu/gitarist/neilpeart/