Na het hollen tussen de palmbomen en weer terug van die topvakantie op Tenerife maakte ik mij op voor een voortzetting van het lopen zonder het B-woord. Gewoon lekker lopen, beetje tempo prima, maar vooral lekker op duur. Runners High weet u nog? 2 dagen na de 49 jaar te hebben afgetikt liep ik op zondag een heerlijke 18k op 5:20, en dat was weer eens een hele fijne, zoals vroegâh. Dus kom maar op met die Berkumloop op 26 augustus, PR time!
Maar amper een week terug van vakantie ging ’t mis. Ik miste iets. Die temperatuur van 30+ op Tenerife. En nu is het in ons koude kikkerlandje natuurlijk nooit écht koud, en aan die nieuwe leeftijd sinds een paar dagen zal het ook niet liggen, maar ik had ’t flink te pakken. Gesnotter snap ik, want de Hollandse pollen vallen mij doorgaans een half jaar lastig, maar bij een wedstijdje hoesten stond ik op het podium. Gevolg; een DNS op de Berkumloop. En een DNS door geen hardloop gerelateerde blessure was nieuw, maar minstens zo jammer, want net nu ik… nou ja. En dat hysterische gehoest duurde mij ook veel te lang, maar afgezien van wat gebroken nachten, een onschuldige 6 a 7 km joggen met wat uitrochelen lukte nog net.
En zo kwam daar na een maand kwakkelen ineens een tip van een familielid; de Veluwemeerrun op 26 september. 10 km tussen de weilanden door hollen met een klein startveld, en dan ook nog voor een goed doel; win-win. Best spannend ook, want 10 km flink doorlopen incl. zweefmomentjes, ik was daar natuurlijk niet om te snelwandelen, dat vond de knie ook nog best wel een dingetje. Maar het zou een kleine familiereünie worden, dus een loop met sfeergarantie. Het werd rustig keuvelend achteraan starten. Na 1 km gaf linkerknie toestemming voor een lichte versnelling over 9 km die ik met een prachtige avondzon tegemoet liep. In 49:40 onder de finishboog door en zonder problemen. Triple win.
Op 18 oktober stond de Stadshagenrun gepland. Een feestje in de wijk. Mijn wijk. En die hoor je dan ook elk jaar te lopen. 3 dagen ervoor op woensdagochtend na het ontbijt rap even een klein stukkie en BAM! daar schiet ’t weer in m’n knie. Wtf? Daar was ik toch vanaf? De onderdanen geven te laat aan nog niet wakker te zijn zonder ’n fijne warming-up. Eigen schuld. Gevolg: Twijfel op de zaterdag van de 10km, dus eerst een uurtje warmfietsen i.p.v warmlopen en verhip dat werkte. Geen centje pijn en in 48:46 over de mat.
Die 10km loopjes lijken me te bevallen, en de Zandenplasloop in Nunspeet is ook zo’n prachtige. ‘s Ochtends na een korte nacht flink brak en weer die twijfel of ik zou starten, maar toch gaan om vervolgens een van m’n mooiste 10k’s ooit te lopen. Door de bossen tussen de herfstbladeren, wat wil je nog meer? Nou, een PR zou wel weer eens fijn zijn! Maar ondanks dat het er even in leek te zitten met 47:23 toch nog weer een paar tellen tekort. Boeit niet, dit was een onverwacht fijne run. Rare sport dat hardlopen.
Gisterochtend ging ik na eerst weer ‘n halfuurtje fietsen op pad voor een 12, misschien ‘n 15k, maar het liep weer zo lekker, het mocht en het kon en na 21km en ’n kleine 2 uur later stond ik bij de achterdeur na te snoozen van de Runners High. Hou. Dit. Vast! Wie weet, misschien heb ik het lek boven, een grondige warming-up i.p.v. zomaar de deur uithollen lijkt te werken. Op Tenerife liep ik om de dag en nog voor zonsopgang zonder enige serieuze opwarming, maar daar was het dan ook al 25+ rond dat tijdstip, dus die spieren en pezen zijn dan al snel tevreden en op temperatuur.
Je zou er maar zo aan wennen, schreef ik aan het eind van m’n vorige blog. De benen in ieder geval wel. Ze missen de warmte.
Heimwee naar Tenerife. Ik snap dat wel.