Running the Golden Gate Bridge

Bruggen bouwen. Bruggen verbinden. Bruggen slaan. En soms een brug te ver.

Genoeg te zeggen in spreekwoordelijke zin over bruggen. Maar een brug in letterlijke zin, zo’n ding van oever tot oever naar de andere kant en weer terug, zie ik ook graag om over heen te hollen. Gewoon, omdat het kan.

In Zwollywood hebben we een aantal fraaie. Bij mij om de hoek voor een kort rondje hollen de Twistvlietbrug, of voor een duurloop richting Hattem heen over de Oude IJsselbrug en weer terug over de Hanzeboog. Fraaie bruggen ook. Vaak een knap staaltje van techniek want doorgaans een flinke overspanning.
Krengen zijn het ook. Zeker als ze aan het eind van je hardlooprondje opduiken, maar na die kuitenbijter omhoog ga je ook weer omlaag, dus de dappere inspanning wordt beloond. Vloekend naar boven en lachend naar beneden. Je wordt er nog sterk van ook. Win-win.

San Francisco.

Wanneer je dan op vakantie bent en even aan je standaard rondje kan ontsnappen en daar dan ook nog een Iconische Brug kan meepakken, maakt dat voor mij het bezoek aan die stad nog mooier.
In New York liep ik al eens in de vroege ochtend praktisch in m’n eentje over de Brooklyn Bridge (je leest het hier) en onlangs zaten we voor drie weken in Amerika voor onze RoadTrip. En laat die nou starten in San Francisco. En wat hebben ze daar ook een pracht-exemplaar: De Golden Gate Bridge. Daar had ik vroeger zo’n drieluik poster van aan de muur, zo mooi vond ik die. Een no-brainer; daar ga ik over heen hollen! Thuis uiteraard al even de afstand gecheckt vanaf het hotel naar de brug, over de brug, weer terug en dat maakte zo’n 21 km. Verhip da’s een halve marathon. Dikke prima. Dat moet kunnen. Dacht ik…

12 mei. Dag twee in San Fran. De jetlag nog in de benen maar de loopschoenen kunnen aan. Het is warm en er staat een harde wind vanuit west. Die kant moet ik ook op. De brug ligt aan zee en vormt de ingang vanuit de stille oceaan naar de baai van de stad. Beter wind tegen heen, dan terug. Ik bestudeer de looproute met Google Maps en probeer het aantals ‘blocks’ te onthouden: 5 links, 20 rechts, 6 links… pfff. Het zal niet de kortste route worden, zal een kruising missen, maar verdwalen doe je nooit in zo’n stad. Net als in New York kruis ik ook hier de wegen, dus het is een Stop-and-Go van verkeerslichten. Sommige ga je stoïcijns door rood (dat mag als hardloper vind ik op zo’n moment) en andere kruisingen sta je braaf stil want teveel auto’s. De stad staat bekend om zijn vele heuvels en hellingen maar voorlopig ga ik alleen downhill. Dat wordt nog wat op de weg terug. Ik bereik na een kwartiertje het uitzicht op de baai en zie in de verte al het Prachtige Rode Kunstwerk. Dat ding bestaat dus echt. Heb ik het nu koud of is dat kippenvel? De wind giert me tegemoet en word begroet door runners die al op de terugweg zijn vanaf de brug. “Have fun dude! great run up there…!” Ik ben natuurlijk niet de enige freak die dit leuk vindt.

Het is zondag en druk richting mijn doel. Alle toeristen pakken deze brug mee, dus ook veel fietsers passeren me. E-bikers vooral, fietsen met ’trapondersteuning’; de hulpmotor met batterij onder je batterij en easy-peasy naar boven. Dat kan natuurlijk ook… De laatste km naar de brug is steil omhoog en inderdaad een extra uitdaging. Ik haal joggend wandelende fietsers zonder motor in en hark door naar boven.

Na 8 km bereik ik de zuidzijde van de Golden Gate. De rechterkant is in het weekend gereserveerd voor loopvolk vanwege de drukte, fietsers dan uitsluitend aan de linkerzijde. Het geplande einde van mijn ronde is de noordzijde aan de overkant, nog zo’n 2,5 km over de brug, maar van enig zweefmoment laat staan hardlopen is geen enkele sprake vanwege deze drukte. Ik probeer al slalommend om de selfiesticks heen mijn weg te vervolgen.

Niet veel later sta ik stil achter de file, zet Garmin uit en besluit dat dit dan ook maar mijn fotomomentje moet zijn. Het is wel goed zo. Weer kippenvel. Wat een Brug! Wat een overspanning! Wat een uitzicht! Aan de oostzijde Alcatraz en de Skyline van de Stad, en achter mij het voortrazende verkeer en de Oceaan. Ik laat het een paar minuten goed tot me doordringen. Daar sta ik dan midden in m’n eigen poster! Droom uitgekomen.

Get A Grip dude! Ik droog m’n tranen (zal de wind zijn) en snuit m’n neus, zet Garmin weer aan en hobbel rustig de 8 km weer terug naar het hotel. Running the Golden Gate? Done!

De volgende dag zijn we samen op deze legendarische plek. Nu op de fiets en nu er wel overheen naar de andere kant voor een welverdiende burger & beer. En die halve marathon? Die liep ik gisteravond weer in mijn eigen Zwolle. Wel over een stuk vlakker parcours en met minder hoge bruggen over de stadsgracht. Ook mooi!

Count your Blessings!

Permanente koppeling naar dit artikel: https://marceldegroot.eu/running-the-golden-gate-bridge/